En als Trump die Nobelprijs nou niet krijgt?

Wat nou als Trump niet die Nobelprijs voor de Vrede krijgt?

Dat hij hem wil, nee dat hij er recht op heeft, is bepaald geen geheim. De woordvoerster van het Witte Huis verwoordde het met zoveel woorden op een persbijeenkomst op 31 juli. ,,De president heeft nu een eind gemaakt aan conflicten tussen Thailand en Cambodja, Israël en Iran, Rwanda en de Democratische Republiek Congo, India en Pakistan, Servië en Kosovo en Egypte en Ethiopië. Dit betekent dat president Trump gemiddeld ongeveer een vredesakkoord of staakt-het-vuren per maand heeft tot stand gebracht gedurende de zes maanden aan het bewind. Het is meer dan tijd dat president Trump de Nobelprijs voor de Vrede krijgt toegekend.”

Hm. Laat ik het staakt-het-vuren tussen India en Pakistan erbij pakken. ,,Ik heb een einde gemaakt aan de oorlog”, heeft Trump met zoveel woorden geclaimd toen India en Pakistan afgelopen mei de wapens hadden neergelegd na een serie aanvallen over en weer die begon met een terreuractie vanuit Pakistan in omstreden Kashmir op 7 mei. Maar India was het daarmee niet eens. Premier Modi onderstreepte tijdens een debat in zijn parlement dat geen enkele wereldleider India opdracht had gegeven zijn aanvallen te staken.

Niet slim. Pakistan wel. Dat besloot formeel Trump voor de Nobelprijs voor te dragen, en kon in Washington geen kwaad meer doen. Als eerste Amerikaanse president nodigde Trump de Pakistaanse legerchef, veldmaarschalk Asim Munir, in het Witte Huis aan de lunch. Pakistan heeft weliswaar een burgerregering maar de militairen geven er de doorslag. Munir had geen burger bij zich in zijn gezelschap.

Tegelijk zijn Modi en India ruim uit de gratie bij Trump. Als straf voor het schenden van internationale sancties tegen Rusland – de invoer van Russische olie – verdubbelde Trump begin augustus de invoerheffingen op Indiase producten tot 50 procent. De vernietigende nieuwe heffingen worden 27 augustus van kracht.  De Verenigde Staten zijn India’s belangrijkste exportmarkt, met 18 procent van zijn uitvoer. Maar China en Turkije nemen ook Russische olie af, en die  blijven nog gespaard. Laat ik het zo zeggen: Modi’s ontkenning van Trumps vredessucces heeft niet geholpen.

De Israëlische premier Netanyahu overhandigde Trump 7 juli tijdens het diner in het Witte Huis een kopie van de brief waarmee hij hem had genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede. ,,Welverdiend. En u zou hem moeten krijgen”, zei Netanyahu erbij. Ik zag op de videobeelden Netanyahu’s vrouw Sara blij meeknikken. 

Ten onrechte, zijn  nominatiebrief – en al die andere nominaties, ik noem maar Armenië, Azerbajdzjan, Rwanda en Gabon - had 31 januari voor middernacht binnen moeten zijn, zo meldt The Nobel Prize, de site waar u alles over het selectieproces kunt vinden. Déze nominatie  geldt nu automatisch voor de prijs van 2026. Voor die van dit jaar zijn er overigens 338 kandidaten. Misschien zit Trump hoe dan ook daartussen, door een ander wél tijdig opgegeven.

Maar ik ga ervan uit dat hij niet door de ballotage van de selectiecommissie komt – netzomin als in 2018 of 2021 toen hij door onder anderen Noorse parlementsleden als kandidaat was aangemeld.  Want hoe tevreden Trump zelf ook over zijn vaardigheden als dealmaker en vredesstichter is, de resultaten houden niet echt over. De grote conflicten razen voort. Geen nieuw nucleair akkoord met Iran.  Nog geen begin van vrede in Soedan. Geen staakt-het-vuren in Netanyahu’s genocide in de Gazastrook. 

Trumps hele top van 16 augustus met de Russische president Poetin toeterde vrede tussen Rusland en Oekraïne dat nota bene niet eens op de top was uitgenodigd. Pursuing Peace, Streven naar Vrede, was op de achtergrond van de persconferentie gestempeld. Maar in werkelijkheid bleef  vrede vér uit het zicht.  Nog geen staakt-het-vuren kon eraf.

Wat nou als Trump straks in Oslo die prijs niet krijgt, waarmee in 2009 nota bene zijn verafschuwde  voorganger Obama wél werd onderscheiden?  Oorlog met Noorwegen? Ik voorspel dat de gevolgen verschrikkelijk zullen zijn.